سلام به همگی

 عزیزان این صفت دلبسته نبودن به دنیا صفت عجیبی است...

و آنچه حضرت زهرا و ائمه ی معصوم و شهدای کربلا رو در طول تاریخ ممتاز می کنه همین عدم دلبستگی به دنیاست.

زمانی که  امام حسین (ع) با اصحاب نازنین شون در شب عاشورا اتمام حجت میکنن و می فرمایند: فردا هر کس با من بماند کشته خواهد شد شما از تاریکی شب استفاده کنید و بروید.

و بعد هیچ کس امام را ترک نمی کند عزمت شهدای کربلا را نشان می دهد

و   الا اگر از دنیا دل نبریده بودند همه جوره عمل می کردن .

اون موقعی که ابن مرجانه ی ملعونه تو خونه ی هانی ابن عروه بود اگر مسلم ابن عقیل از دنیا دل نبریده بود سر ابن زیاد رو از پس سر میزد و اون موقع اصلا داستان کربلا یه طور دیگه میشد و از ۶ماهه تا صد ساله هم دیگه سر بریده نمی شد.

امام علی علیه السلام می فرمایند حکومت برای من از آب بینی بز کم ارزش تر است

امام حسین نیامده بود برای حکومت اگر هم حکومت می خواست برای اجرای دین بود

این همه جوونای ما کشته شدند برای چی بود؟؟؟ برای اجرای دین

حالا متاسفانه بد هم شده توی این یادواره های شهدا یه طوری درباره ی شهدا حرف میزنن که انگار این شهدای نازنین ما احساس نداشتن ، غریزه نداشتن یا سیم کشی ساختمون شون اشتباه بوده نعوذ بالله.

یکی از فرماندهان عزیز جنگ ، شب عروسی اش به همسرش گفت من میدونم شهید میشم نمی خوام زندگی تو هم خراب بشه فقط من تو رو عقد کردم که به سنت پیامبر عمل کرده باشم و با تو به عنوان همسر رفتار نمی کنم که بتونی بعد از من ازدواج کنی.

این یعنی دل کندن از همه چی حتی از  حلال اون هم برای یه جوون بیست ساله ای که تو اون سن در اوج غریزه ی جنسی است.

شهید سرشار  پدرش از اون پولدار هایی بود که  سال ۶۰تو تهران یه خونه داشت بالای ۱۵۰ملیون تومن اون موقع که خونه توی جماران مثلا یک ملیون و سیصد هزار تومن بود.بعد این پسر میومد تو پارک میخوابید  چون که باباش خمس و زکات نمی داد.

از تخت گرم و نرم امکانات و... دل میکند و اینا شهدای ما بودن

یه مرز باریکی هم داره اشتاه نشه منظورم این نیست که باید تارک الدنیا باشیم منظورم اینه که دلبسته نباید به دنیا باشیم که ان شاءالله در مطلب بعدی مفصل درباره اش بحث میکنیم

از همه ی برادران و خواهران التماس دعا داریم

نسیم شبونه سلام منو میرسونه

به همون کسی که، قصه ی دلمو میدونه

تنها امیدم، خونه ی توِ، وقتی دل میگیره بهونه

اشاره ی یک، نگاه خودت، منو پیش خودت میکِشونه

شب طلوعه، صبح سپیده

ای اهل عالم، آقام رسیده

یا امام رضا یا امام رضا یا امام رضا

می تابه نور تو، میون آسمون کشورِ عشق

می مونه تا ابد، گرمی سایه ی تو بر سر عشق

حرم با صفات، همیشه آئینه ی یک محشره

شب طلوعه، صبح سپیده

ای اهل عالم، آقام رسیده

نیمه شب مدینه، روشن از نفَسِ خدا شد

از زمین تا افلاک پُر نغمه ی یا رضا شد

نور امامت توی صورتش مثل صاعقه بر ملا شد

وقتی پدرش لبشو مکید، با تب دلش آشنا شد

خورشید صورتش به شب تاره مدینه می تابه

میون گهواره، تو آغوش ستاره ها می خوابه

برای دیدنش شوق تموم گلها بی حسابه

برق چشاشو، کسی نداشته، اسمشو بابا

به حکم قرآن، به امر یزدان، اسم شه مردان، معنی ایمان، تمام عرفان، پناه غریبان، علی گذاشته

شب طلوعه، صبح سپیده

ای اهل عالم، آقام رسیده

می باره ترنم، از لبایی که نغمه سازه

میزنی تبسم، به دلی که پر از نیازه

گنبد طلات، قبله ی منه، اون که مقصد هر نمازه

اگه وا نشه، هیچ دری به روم، در میخونه ی تو بازه

ملائکه حرم، به راه زائر تو، قربونی اند

میطلبی خودت اونا که آماده مهمونی اند

همه اونایی که دنبال باده ی پریشونی اند

خونه زیبا، خونه ی امیدم، هر کجا رفتم

از ابر و بارون، تو دشت و هامون، تو دل بیابون، از لیلی و مجنون، با لب خندون، تو شب چراغون، از گل گلدون، با صدای لرزون، اسمتو شنیدم

شب طلوعه، صبح سپیده

ای اهل عالم، آقام رسیده

دوباره تو سینه، عطر گل باغت وزیده

بی تابه دلی که، گل دشت نگاهتو چیده

هر کی گدای، کوچه ی تو شد، به مراد دلش رسیده

جایی نمیره، دلی که یه بار، طعم عشق تو رو چشیده

جارو کشای تو، گره عالمی رو وا میکنن

کبوترای تو، زائر خستتو دعا میکنن

روز قیامت هم، مهمونای تو رو جدا میکنن

منو بُکش تا، پنجره فولاد

منو بِکش تا، پنجره فولاد

لطف زیادت، مثل بشارت، شوق عبادت، افتخار طاعت، فیض اجابت، بلیط زیارت، با یک اشارت، همه رو به من داد

شب طلوعه، صبح سپیده

ای اهل عالم، آقام رسیده
 

سکوت شبو میشکنه تو آسمون دم رضا رضا رضا رضا

دل دادن و دل بردن، پیر و جوون، دم رضا رضا رضا رضا

ستاره بارونه، جشن آقامونه

مِی میزنم به عشق رضا، پیمونه به پیمونه

یا امام رضا یا امام رضا یا امام رضا

از دستای مهربون تو، پَر میکشم به کهکشون

همراه خیل کفترات، آقا جون منو تو صحنت بنشون

آخه من جایی ندارم

سرمو رو پات میذارم

هر چی که دارم، از تو دارم

دارو ندارم، دارو ندارم

بوی عشق، میاد از اوج آسمون

طاق عرش، شده شبیه رنگین کمون

گل اگه باز میشه، از اسم تو یاری میگیره

بوی خوش، رو از تن، تو یادگاری میگیره

تو بهونه ای برای بودنی

نفسی برای زنده موندنی

شعر تازه ای برای خوندنی

ترانه ای بر لب خیل ملکی

تو مدار فلکی تو منایی

کعبه اگر بیت خداست تویی که حج فقرایی

دست منو دامن تو آقا جونم امام رضایی

ستاره بارونه، جشن آقامونه

مِی میزنم به عشق رضا، پیمونه به پیمونه

یا امام رضا یا امام رضا یا امام رضا

کسی که عشقش نمازه

نمازش اصل نیازه

اونه که اصل نمازه

معنی راز و نیازه

نه نماز و روزه و حج و جهاده بی ولایت

نه زکات و خمس بی حبّ امامت

نه محبت بی عبادت

راهی باز نمیکنه بر اهل قیامت

صاحب علم نبی و علم علی و عصمت زهرا،حلم حسن

وارث شجاعت ارباب بی غسل و کفن

معنی سخاوت و عدالت و عبادت و سعادت و قیامت و هیبت و شوکت و رافت و عزت

با نگاهی از هدایت

می بره عاشقا رو تا بی نهایت

خوش به حال هر کی شد هلاک عشقت

سینه چاک پاک عشقت

خوش به حال اونی که از بدنش به عشقت اومد یه پلاک، یه مشته خاک

با یه سربند قشنگ، که نوشته شده روش یا امام رضا

شهیدا که ریختن به پاش، به رو نماش، خون گلو گلو گلو گلو

جوونا به پاش خون میدن، جون میدن، که دیگه نگو نگو نگو نگو

نمازی که شیرینه، با وضوی خونینه

پیام تموم شهدا، کی مردِ مِیدونه

ستاره بارونه، جشن آقامونه

مِی میزنم به عشق رضا، پیمونه به پیمونه

یا امام رضا یا امام رضا یا امام رضا

بارون لطفت می باره، عالم اینو می دونه

چه احتیاجی داره گدا، نماز بارون بخونه

عالم سر سفرت مهمونه

تا که یه بار پلک بزنی

فلک پی تو سرگردونه

شمس شموسی که رُخِت

نور هدایت می تابه از روزنه ها خونه به خونه

تو گریه ها و خندمون، ترانه مون، با هر نفس نفس نفس نفس

شده قناری دلهامون، پَر زَنون، از این قفس قفس قفس قفس

نگو چرا پائیزه

برگا چرا میریزه

بزم درختای زمین

جشن حنابندونه

ستاره بارونه، جشن آقامونه

مِی میزنم به عشق رضا، پیمونه به پیمونه

یا امام رضا یا امام رضا یا امام رضا

شنیدم اگر کسی بخواد خودش رو پیش تو جا بکنه

باید رضای تو رو پیدا بکنه

دلش رو دریا بکنه

بندگی حضرت حق رو به حدّ اعلا بکنه

باید که هر روز به زبون آشنا

سلام کنه بر شهیدای کربلا

تا که شما نگاش کنی

دردی داره، دواش کنی

روز قیامت میون اهل گناه، سواش کنی

تو دل تو جا میکنم، دم به دم با یه حسین حسین حسین حسین

خودمو پیدا میکنم در حرم، با یه حسین حسین حسین حسین

چشا پر الماسه

به عشق عباسه

عمو جون تو، امید منه

خدا خودش می دونه
 

زده بر شام غم سپیده

یارم از ره رسیده

با عشق او از قید غم آزادم امشب

مستم، دخیل پنجره فولادم امشب

با یاد ماه و فاطمه

دارم به لب این زمزمه

السلطان یا ابالحسن یا ابالحسن یا امام رضا

چو گدایان ماندم بر راهت

مشتاق یک نگاهت

قدر منیره فاطمه رخساره ماهت

لیله ی قدر مرتضی، زلف سیاهت

ذکر دل ما بی عدد

ای ضامن آهو مدد

السلطان یا ابالحسن یا ابالحسن یا امام رضا

زده بر قلب من نشونی

این عشق آسمونی

ای دلبر زیبا رخ و ابرو کمونی

حق میدونه، من میدونم، تو هم میدونی

هر نفسم برای تو

جوونی ام فدای تو
 

مولا مولا یا امام رضا مولا مولا یا امام رضا

جلوه ی نور نُه فلک امشب از زمینه

ستاره چشمک میزنه تا تورو میبینه

یابن زهرا، یا امام رضا یابن زهرا یا امام رضا

عشق تو سرنوشت من، مولا رضا جان

مشهد تو بهشت من، مولا رضا جان

مولا مولا یا امام رضا مولا مولا یا امام رضا

دل و دین و عقل و هوشم همه را بر آب دادی

ز کدام باد ساقی به من خراب دادی

مولا مولا یا امام رضا مولا مولا یا امام رضا

مهر تو با روح و تن و جونم سرشته

با خط زیبا به روی قلبم نوشته

مولا مولا یا امام رضا مولا مولا یا امام رضا

امام رضا، الهی من فدات شم

خدا کنه فدای یک نگات شم

خودت که جای خود داری، الهی

فدای تک تک کبوترات شم

کفشداری هاتم واسه من بهشته

فدای خاک پای زائرات شم

امام رضا، الهی من فدات شم

از آسمون فاطمی، ماه من در اومد

آی عاشقا گل بریزید، گل حیدر اومد

مولا مولا یا امام رضا مولا مولا یا امام رضا

آقای من:

خاطر تو بس که میخوام روز و شب میخونم

امام مهربون من، دردت به جونم
 

کبوتر گنبد طلاتم


کبوتر گنبد طلاتم، هوایی اون صحن و سراتم

با این جون ناقابلم، نذر چشاتم

اذن دخول حرم تو یا ابالفضله

دست عطا و کرم تو یا ابالفضله

دارو ندارم یا علی بن موسی الرضا

باغ و بهارم یا علی بن موسی الرضا

چی میشه که وقتی که چشام بسته میشه

روی دامنت سر بذارم یا امام رضا یا امام رضا

اذن دخول حرم تو یا ابالفضله

دست عطا و کرم تو یا ابالفضله

توی این دورو زمونه

دل من خونه ی عشقه

و عشقِ رضا صاحبِ خونه

به جز از آتیش مهرِ آقامون داره بهونه

شب و روز از مستی میخونه

نماز منی یا علی بن موسی الرضا

نیاز منی یا علی بن موسی الرضا

درد دلمو با کی بگم

تو قبله ی راز منی یا امام رضا یا امام رضا

اذن دخول حرم تو یا ابالفضله

دست عطا و کرم تو یا ابالفضله

یادم میاد بچه بودم

تا میومدم تو حرمت

مادرم دست منو رها میکرد

دلمو با نگاهت آشنا میکرد

به گنبدت نگاه میکرد

قطره ی اشکی میچکید، از گوشه ی چشم مادرم

زیر لب میگفت: آقا تاج سرم

که کنیز تو دخترم

غلام تو این پسرم

یادم میاد بچه بودم

تا میومدم تو حرمت

همه مردم شاه و گدا

مرد و زن و پیر و جوون از همه جا از همه رنگ

زیر لبا شور و نوا

ذکر همه یا امام رضا یا امام رضا

صفای دلم یا علی بن موسی الرضا

شفای دلم یا علی بن موسی الرضا

به خدای خالق عشقت

که تویی خدای دلم یا امام رضا یا امام رضا

اذن دخول حرم تو یا ابالفضله

دست عطا و کرم تو یا ابالفضله

صدایی امشب تو گوشم زمزمه داره

حرم قشنگ آقامون از زائراش همهمه داره

ترانه ی عشق دل من، بوی گل فاطمه داره

کیه که دلم بسته به یک زلف سیاهش، آقام امام رضا

کیه که نفسام در گروِ گوشه نگاهش، آقام امام رضا

کیه که دلم هلاک تیغ ابروهاش آقام، امام رضا

کیه که شدم کشته ی تیر مژه هاش، آقام امام رضا

کیه که سرم رو میذارم روی پاهاش، آقام امام رضا

کیه که روزیمو دارم از حبُّ ولاش، آقام امام رضا

کبوتر گنبد طلاتم، هوایی اون صحن وسراتم

با این جون ناقابلم، نذر چشاتم

اذن دخول حرم تو یا ابالفضله

دست عطا و کرم تو یا ابالفضله

خریدار ناز تو منم من

به خدا عبد ابالحسنم من

با عشقت از روز ازل مِی میزنم من

دل من کبوتره

تو حریمت میپره

صدای بال دلم

آقام از هر چی که خوبه بهتره

حرمش بهشتمه

خدائیش گنبد زردش

خورشیدُ از رو میبره

دل و دلدار و دلبره

به خدا قطع که میشه آب و دونه اش

شفام از سقا خونه اش

چی میشه که امشب به منم نگاه کنی، آقام امام رضا

چی میشه منو با غمت آشنا کنی، آقام امام رضا

یادم میاد بچه بودم

تا میومدم تو حرمت

شلوغی دور ضریحت رو میدیدم

رو دوش یکی میرفتم

به ضریحت میرسیدم

به پنجره ات میچسبیدم

وقتی پائین میومدم میخندیدم

به خودم پیش همه می بالیدم

داد میزدم که من آقام رو بوسیدم

صدای تو رو از تو سینه ام میشنیدم

میگفتی مهمون منی

منم میگفتم که تو ام جون منی

خوش به حال هر کسی که امشبه رو تو حرمه

به خدا هر چی که به پات بگم بازم کمه

کیه که به من جون میده، جونم به فداش، آقام امام رضا

کیه که گره وا میکنه با خنده هاش، آقام امام رضا

کیه که دوای مریضا، خاک عباش، آقام امام رضا

کیه که قیامت میکنه قد و بالاش، آقام امام رضا

کیه که عسل میریزه از لعل لباش، آقام امام رضا

کبوتر گنبد طلاتم هوایی اون صحن وسراتم

با این جون ناقابلم، نذر چشاتم

اذن دخول حرم تو یا ابالفضله

دست عطا و کرم تو یا ابالفضله

تا از علی عیدی بگیره

دلم امشب بهونه گیره

اگه که یه نگاه کنی

جای دوری نمیره

یادم میاد بچه بودم

میومدم تو حرمت

میگفتم از ولایتِ بی دلی ام

با تو خوشم مُردم از این خوش دلی ام

از تو نگاهم میفهمی

که من ابوفاضلی ام
 

من غبار صحن و سراتم

دونه ی اون کبوتراتم

اون ضریحت، حرم خداست

قبله ی ما، امام رضاست

اون که دریای، مهربونی هاست

آئینه ی نورِ، مادرش زهراست

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

تک ستاره ام، باغ و بهارم، ماه شب تارم، امام رضا

یک دل از دارِ دنیا دارم، اونم به فدات

تا نفس داره سینه ام، می خونم به فدات

آخر از عشق تو میمیرم، جونم به فدات

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

ما گداهای خونه زادیم

ما دخیلِ باب الجوادیم

ای که دل ها هلاک توِ

سرزمینم خاکِ توِ

ضامن آهو، جلوه ی قرآن

قبله ی هفتم، حضرتِ سلطان

چاره سازم، راز و نیازم، سلام نمازم، امام رضا

تار و پودم، بود و نبودم، همه ی وجودم، امام رضا

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

توی قاموس عاشقا تو خیر العملی

سرنوشت دل من این عشق ازلی

خاک تو، خاک رهبرم آقا سیّد علی

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

هر دعایی امشب قبوله

روی لبها اذن دخوله

سایه و تاج سرِ منی

مرشد و رهبر منی

بین دریایِ صحن گوهرشاد

قلب من زیرِ دست و پا افتاد

روح طاعت، نوح عبادت، همه ی کرامت، امام رضا

استجابت، اذن شهادت، ولی ولایت، امام رضا

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا
 

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو، قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر میچرخد

چون که خدام تو در را، حرکت میدادند

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوّار

به خوش آمد، همه سر را حرکت میدادند

صبح خدّام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن، سحر را حرکت میدادند

مقصد اصلی شان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت میدادند

نوبت عصر شفایت به سرِ شانه ی صحن

دستها، چند نفر را حرکت میدادند

نمره ی صندلی ام باز درآمد، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد، هشت است

همه جا مضربی از هشت و، به تختِ اعداد

آن که امروز نشسته است به مسند، هشت است

بین ما مردم ایران، نود و نه درصد

عدد حاجتمان پنج نباشد، هشت است

کربلایی است دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد، هشت است

علی و فاطمه را هشت عدد حرف، بس است

حاصل ضرب دو تا اسم محمّد، هشت است

عدد چهار همان پرچم سبز حرمت

یازده شکل دو گلدسته و گنبد، هشت است

هفتِ بی تاب ترینت، لبِ پائین من است

گر به رویش لب بالایی مرقد، هشت است

هشتمین بیت رسیده است که تأکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد، هشت است

فقیر و خسته به درگاهت آمدم، رحمی

که جز ولای تو ام هیچ نیست رستگاری